اشرف، زنی که مرادف مفهومش در هیچ‌کجای فرهنگ ننگ‌آلود شاه و خمینی یافت
نمی‌شود. زنی که از آغاز همه دشتها و بیابانها و جنگلهای انقلاب را در
نوردید‌ه و به‌راستی به درک محضر محروم‌ترین توده‌های مردم در روستاها و
شهرها و شهرکهای مختلف نائل آمده بود. زنی که لحظه به لحظه با انتخاب
آگاهانه و آزاد خود به هویت انقلابی و توحیدیش نقش داده و در تمامی قامت،
از تیغ برنده رنجهای شکنجه و شلاق، زخمها داشت. با گوشی ناشنوا شده بر اثر
ضربه دژخیم و آثار زخم و شکنجه‌های پس از انفجار، با دریایی از خلوص و
ایمان انقلابی که کمترین انگیزه تظاهرآمیز و خودنمایانه به‌آن راه نداشت و
در هر قدم می‌شد این صفا و پاکیزگی درونی را با آزمایش جدیدی در گذشت و
فداکاری محک زد.
از آن گونه زنان که از آنچه اصطلاحاً آثار بازدارنده
نابرابریهای تاریخی نسبت به مردان نامیده می‌شود، اثری با خود نداشت و چه
در دوران دانشگاه و چه درون سازمان یا زندان و چه بعد از آن، آن‌قدر
اندیشیده و خوانده و برخورد کرده و محتوای واقعی کسب کرده بود که دیگر هیچ
چیز نمی‌توانست در او کمترین تزلزلی ایجاد کند. با جامعیتی درخور ستایش که
مهارتهای مبارزاتی و فنی و حرفه‌یی و نظامی ویژه‌یی به او می‌داد...
در زمره انقلابیونی بود که درک آنها ـ از آنجا که در پاکباختگی کامل هیچ اصراری به ....
ادامه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر